Szacuje się, że w Polsce może cierpieć na nią nawet kilkanaście milionów osób. Insulinooporność, która objawia się zmniejszoną wrażliwością na działanie insuliny, może być pierwszą fazą zaburzeń metabolicznych, których finalnym etapem często jest rozwój cukrzycy typu 2. Kto jest w grupie ryzyka insulinooporności i czy dzięki odpowiedniej diecie i zmianie stylu życia można cofnąć lub zniwelować jej skutki?
Insulinooporność jest stanem zwiększonej oporności tkanek (przede wszystkim mięśni, wątroby itkanki tłuszczowej) na działanie insuliny wytwarzanej w trzustce, a dokładniej w komórkach beta wysp Langerhansa. Hormon ten bierze udział w regulacji stężenia glukozy we krwi, przetwarzaniu węglowodanów w tłuszcze oraz zwiększeniu syntezy białek.
Skąd się bierze insulinooporność?
W normalnych warunkach, w odpowiedzi na zjedzony posiłek, trzustka wydziela insulinę, której zadaniem jest obniżenie stężenia glukozy we krwi. Jeśli cały proces działa prawidłowo, cukier powstały ze strawionego posiłku jest odpowiednio metabolizowany. Jednak jak zauważa lek. Agnieszka Nowak-Musiej, diabetolog Grupy LUX MED, u osób cierpiących nainsulinooporność mechanizm ten jest zaburzony –mimo wydzielanej przez trzustkę insuliny, tkanki z różnych powodów nie są na nią wrażliwe.
Insulinooporności towarzyszy często hiperinsulinemia, czyli stan, w którym z trzustki następuje zbyt duży wyrzut insuliny, zwłaszcza po posiłku. Na skutek zmniejszonej wrażliwości tkanek na ten hormon organizm, nie widząc efektu jego działania, wydziela go jeszcze więcej. W konsekwencji tego wzrasta apetyt, a wraz z nim następuje przyrost masy ciała, prowadzący do nadwagi lub otyłości. Chociaż wrażliwość komórek ciała nainsulinę uwarunkowana jest genetycznie, największy wpływ na nią mają czynniki środowiskowe: rodzaj istopień otyłości, poziom aktywności fizycznej i rodzaj diety, aletakżetoczący się stan zapalny worganizmie. Tak więc choć insulinooporność przyspiesza przyrost masy ciała, to otyłość jest równocześnie jej największym czynnikiem wywołującym.
Insulina, oprócz obniżania stężenia glukozy we krwi, nasila odkładanie tłuszczów w tkance tłuszczowej, dlatego w przypadku insulinooporności jeszcze łatwiej jest przybrać na wadze. Tak powstaje samonapędzający się mechanizm zaburzeń metabolicznych i hormonalnych.
Insulinooporność i jej objawy
Pierwsze symptomy trudno jest wychwycić i powiązać z insulinoopornością,dlatego osoby zmagające się z tym problemem są często diagnozowane stosunkowo późno. Przyczyn poniższych dolegliwości doszukujemy się zwykle w innych zaburzeniach. Do najczęstszych objawów insulinooporności należą:
- napady „wilczego głodu”;
- złe samopoczucie, senność lub wręcz rozdrażnienie po posiłku, zwłaszcza zawierającym dużą ilość cukrów prostych
- osłabienie, ogólne zmęczenie, rozdrażnienie, zmienne nastroje;
- zaburzenia koncentracji, problemy z pamięcią;
- częste bóle głowy;
- wzmożony apetyt na słodycze;
- nadmierna potliwość;
- łatwe przybieranie na wadze.
Czy tylko osoby z otyłością narażone są na insulinooporność?
Insulinooporność może dotyczyć każdego, bez względu na masę ciała, jednak prawdą jest, że szczególnie narażone na nią są osoby z otyłością. U nich schorzenie to pojawia się znacznie częściej. Dlaczego tak się dzieje? U osób z nadmierną masą ciała to właśnie otyłość brzuszna może wywołać insulinooporność, która utrudnia redukcję i w ten sposób tworzy się błędne koło. Nie są znane wszystkie przyczyny insulinooporności, jednak do głównych czynników ryzyka zalicza się między innymi siedzący tryb życia, zbyt częste spożywanie dużej liczby produktów o wysokim indeksie glikemicznym, zaburzenia hormonalne, wiek oraz wspomniane stany zapalne w organizmie czy uwarunkowania genetyczne.
Mam insulinooporność – czy cukrzyca jest nieunikniona?
Nie, nie każda osoba z insulinoopornością zachoruje na cukrzycę, jednak warto wiedzieć, żezdecydowana większość przypadków cukrzycy typu 2, ściśle powiązana jest właśnie zinsulinoopornością. To jeden z pierwszych, bardzo wyraźnych znaków ostrzegawczych i czerwone światło, które alarmuje nas przed możliwym zachorowaniem na cukrzycę. Dlatego ważne jest, bywsytuacji zdiagnozowania insulinooporności, wdrożyć zdrowe nawyki żywieniowe w postaci zbilansowanej diety, zwiększonej aktywności fizycznej i rezygnacji z używek (alkohol, papierosy). Zmiana stylu życia ma ogromne znaczenie w zapobieganiu rozwojowi cukrzycy.
Najważniejszym elementem profilaktyki przeciwinsulinoopornościowej i przeciwcukrzycowej są jednak regularne, kompleksowe badania, których nie należy unikać. Morfologia, stężenie glukozy we krwi, kontrolny profil lipidowy czy pomiar masy ciała, obwodu w pasie iwskaźnik BMI warto wykonywać przynajmniej raz w roku. Takim profilaktycznym badaniom należy się poddawać oczywiście bez względu na wiek, jednak szczególnie ważne jest to po 40. roku życia.
Alejakobiet.pl